Een spook beneemt ons de adem, het spook van ruimtegebrek. 'Geen ruimte meer', de vraag, toen, was wat we konden doen met 'geen ruimte' in de omstandigheden waar we ons in bevonden. Gelukkig hebben we door kapitalisme onszelf leren organiseren. Daarbij bouwden we hiërarchieën, autoriteitsstructuren, en andere zaken die overeenkomen met kapitalisme in plaats van anarchisme. Hiërarchieën die buiten sluiten en de wereld die we delen afsluiten.
In de stad, waar men niet vrij kan zijn, is een overvloed aan plekken waar wordt gedicteerd hoe te gedragen. Ieder gebouw dwingt af hoe men moet handelen, voelen en denken, en geven alles behalve de mogelijkheid de huidige hiërarchische structuren in onze maatschappij te veranderen. Ze beperken ons en proberen ons af te leiden van een onafhankelijk leven.
De maatschappij begint met de stenen en het beton waar ze uit is opgetrokken. De hiërarchie is opgestapeld in vastgoed, bouten en moeren. Werk met wat al aanwezig is, stof af wat aan het wegrotten is, omarm het stof en alles zal zowel gereedschap als speelgoed zijn. Een vuilnisbelt voor de een, een goudmijn voor de ander. De schoonheid zien in dit verrotte systeem, het kapitalisme verdrinken in dezelfde vijver waar ze uit drinkt; vaardigheden intrinsiek aanwezig in iedereen die alles slikt als de brave burger die we geacht worden te zijn.
Bevrijding is een proces dat nooit stopt, nooit voltooid is. Het enige van waarde is het proces zelf; vandaag dood, morgen rot.